സമസ്യ

കൂരിരുട്ടിലും  വെയിൽ വെളിച്ചത്തിലും നീയെന്നെ കണ്ടു
പൊന്നോമനയെന്നു പറഞ്ഞെന്നെ വാരിപ്പുണർന്നു
പകലിരവുകൾ ഭേദമില്ലാതെ ഇരയിമ്മൻ തമ്പിയുടെ
ഈരടികൾ  നമുക്ക് ചുറ്റും ഒഴുകിപ്പരന്നു
ഞാൻ നിനക്കേറ്റം ചേർന്നവളെന്നെന്ടെ
കാതോരം മന്ത്രം ചൊല്ലിയ നിന്ടെ
ഇന്ദ്രജാലത്തിലലിഞ്ഞലിഞ്ഞ്  ഞാൻ
ഏതോ ആഴങ്ങളിൽ അലഞ്ഞുലാത്തി
ആനന്ദത്തിന്റെ മുത്തും പവിഴവും കോർത്തെടുത്തു
നുരയുന്ന ആത്മനിർവൃതിയോടെ
നിന്റെയുടലൊട്ടി ഞാനുറങ്ങിയുണർന്നു
അങ്ങനെയെത്രയെത്ര  ഉറക്കങ്ങൾ , ഉണർച്ചകൾ !

പന്ത്രണ്ടു ചുവടുകളിൽ ഭൂമിപ്പെണ്ണു സൂര്യനെ
വലം വെച്ചെത്തി നാണിച്ചു  തുടുത്തപ്പോൾ
ഉറക്കം വിട്ടെഴുന്നേറ്റ നീ എന്നോടു ചോദിച്ചു,
"പെണ്ണേ , നിന്ടെയുള്ളിലൊരു പെണ്ണുണ്ടായിരുന്നോ ?"
"അമ്മേ " യെന്നൊരാർത്ത നാദത്തോടെ
ഭൂമി പിളർന്നുള്ളിലിറങ്ങിയൊളിക്കാൻ  ഞാൻ കൊതിച്ചു .
പക്ഷെ ...

ഒരായിരം ചുംബനങ്ങൾ കൊണ്ട്  നിന്റെ
പ്രാണനെ ജ്വലിപ്പിച്ചവൾ ഞാൻ
കാണാമറയത്താവുമ്പോൾ  തിരപോലെ
മിഴിനീരൊഴുക്കിത്തേങ്ങിയൊതുങ്ങിയോൾ
പ്രണയം തളിർക്കുമ്പോൾ  ഉടലാകെ-
യമൃതം പകർന്നൊരേയുടലായുറങ്ങിയോൾ
നാവിന്നു നാദമായോൾ , കാതിന്നീണമായോൾ
ചിരിക്കു താളമായവൾ , കണ്ണീരിന്നുപ്പായവൾ.

എങ്കിലും അറിഞ്ഞതേയില്ല ...

ചുട്ടുപഴുത്ത നിന്റെ നെറുകയിലേക്ക്
ഓമനത്തമിറ്റുന്ന  ഒരുമ്മയടർന്നപ്പോൾ ,
ചുളിയാൻ തുടങ്ങുന്ന വിരലുകൾ
നിന്റെ കവിളുകളിൽ തൂവലായുരുമ്മുമ്പോൾ
ഏതോ താരാട്ടുപാട്ടിന്റെ, എനിക്കറിയാത്ത,
ഈണത്തിലലിഞ്ഞ് ഒരു കുഞ്ഞു മത്സ്യമായ്
വാത്സല്യത്തിന്റെ  ഇളം ചൂടുമേറ്റാ
ജലാശയത്തിൽ നീ  വിരലുണ്ടുറങ്ങുന്നുവോ?

അസ്ഥിത്വം നഷ്‌ടമായ എന്റെ കണ്ണിൽ
വിഹ്വലതകൾ നിറയുമ്പോൾ
കരഞ്ഞു കരഞ്ഞു പിന്നെ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുകൊണ്ടേതോ
പ്രേതക്കാഴ്ചയിലേക്ക് ഞാൻ അകന്നു പോകുന്നു! 

കലിഡോസ്കോപ്‌ 

ഉറക്കത്തിന്ടെ പാളികൾ  തുറക്കാനുമടക്കാനുമാവാതെ
ഇരുട്ടിന്റെ തടവറയിൽ പാതിയുണർന്നിരിക്കുന്നു .
ഈ  വഴിയിൽ  നിലാവ് പൊഴിയുമെന്നും
നീണ്ട മണ്‍പാതയിലൂടെ നീയെനിക്കരികിലേക്കോടിയെത്തുമെന്നും
ആശിച്ചു, ദാഹിച്ച് ഞാൻ  തളർന്നിരിക്കുന്നു.

ജന്മമൊരു ഹവിസ്സായി നിവേദിച്ചിട്ടും
വരം നല്കാൻ നീ  വരാത്തതെന്ത് ?
നിനക്ക് ചുറ്റും സ്നേഹത്തിന്റെ മുള്ളുകൾ കൊണ്ട്
വേലിക്കെട്ടുകൾ തീർത്തതാര് ?
ആളുന്ന വേദനയിൽ വാത്സല്യത്തിന്റെ നെയ്യൊഴിച്ചാ
പ്രകാശപൂരത്തിലെന്നെ നിനക്ക് അദൃശ്യയാക്കുന്നതാര് ?

എന്റെ ചോദ്യങ്ങൾ പല്ലി  മുറിച്ചിട്ട വാൽ പോലെ പിടയുന്നു !

സ്വപ്നങ്ങളിൽ മുന്തിരിച്ചാറിറ്റിച്ച്‌
മോഹിപ്പിക്കുന്ന വർണങ്ങൾ ചാലിച്ച്
നീ പോറ്റി  വളർത്തിയ എന്റെ പ്രണയം-
ഇന്ന്, അടുക്കലച്ചുമരിലെ  ചിത്രമെഴുത്തിനു
വികൃതിക്കുട്ടി തപ്പിയെടുത്തോരു  കരിക്കട്ട പോലെ...

ചിതറിത്തൂവിയ സ്വപ്‌നങ്ങൾ പെറുക്കിക്കൂട്ടി  കുഴലിലിട്ട്
സാക്ഷാത്കരിക്കാനാവാതെ പോകുന്ന
നിരവധി അഭിലാഷങ്ങളുടെ
എണ്ണമില്ലാത്ത  രൂപഭേദങ്ങൾ ഇനി കണ്ടു തുടങ്ങട്ടെ
നിറഞ്ഞു കവിയുന്ന ഇരുട്ടിൽ ഈ ചാരുകസേരയിൽ
ഒരു തുണ്ട് ഇരുളായി മാറി , പ്രതീക്ഷയുടെ ഒരു കണ്ണ് മാത്രം തുറന്ന്
എന്റെ സ്വപ്നങ്ങളുടെ ചോരചിന്തിയ  ഭാവഭേദങ്ങൾ
ഞാൻ കണ്ടുതുടങ്ങട്ടെ ... 

ഒരു പ്രണയദിനത്തിന്‍റെ  നഷ്ടം 


കുഞ്ഞുനക്ഷത്രമേ
നിന്‍റെയച്ഛന്‍റെ  കൈക്കുമ്പിളില്‍
എന്‍റെ  ഹൃദയം  വിതുമ്പുമ്പോഴും
നീ എന്നില്‍ തുടിച്ചിരുന്നു .

സ്നേഹസാഫല്യമേ
നിന്‍റെ  ജീവന്‍ യാചിക്കാനാവാതെ
ഉള്ളുരുകി അമ്മ മെഴുകുതുള്ളിയായടര്‍ന്നത്‌
നീയറിഞ്ഞുവോ?

മരുന്നുഗന്ധങ്ങള്‍ക്കിടയില്‍  പ്രതീക്ഷയറ്റ്
നിന്‍റെ  പിറവിപോലുമറിയാതെ
ഞാനൊരു ശവമായുറങ്ങുമ്പോള്‍
മുറികള്‍ക്കപ്പുറം  ആദിയറിയാതെ
നീ കരഞ്ഞു തളര്‍ന്നുവോ ?

എന്‍റെ നോവിന്‍റെ  പുഷ്പമേ
വാത്സല്യം  ചുരത്താന്‍ കൊതിച്ച  നെഞ്ചില്‍
ഒടുങ്ങാത്ത നൊമ്പരമായ്‌ നീ
മിഴിയടച്ചകന്നപ്പോള്‍
ഒരു പിടി പൂക്കള്‍ നിനക്ക് നല്‍കാനാവാതെ
നീയൊന്നിച്ചു  ഞാന്‍ കണ്ട മാമ്പഴക്കാലത്തെ
ശപിച്ചു ഞാന്‍  തളര്‍ന്നു .

ഇനിയുള്ള  ഓരോ പ്രണയദിനത്തിലും
തീരാത്ത വ്യഥയായ്‌  തേങ്ങലായ്
നീയൊഴുകിയെത്തും
നിനക്കായ്‌  കരുതിയ  താരാട്ടുപാട്ടുകള്‍
അപ്പോഴും തൊണ്ടയില്‍ കുരുങ്ങിനില്‍ക്കും

എന്‍റെ വസന്തമേ
മേഘങ്ങളുടെ തേരില്‍ നീയകന്നു പോകുമ്പോഴും
അകലെ പ്രകാശമായ് ജ്വലിക്കുമ്പോഴും
എന്‍റെ  വാത്സല്യം  നിന്നെ ചെപ്പിലടക്കും
എന്‍റെ  കണ്ണുനീര്‍  വീണു  നീയെന്‍റെ  മുത്തായി  മാറുവാന്‍
എപ്പൊഴുമെന്‍റെ ഹൃദയം  കാതോര്‍ത്തിരിക്കും
നിനക്കാവാതെ പോയൊരാ  വിളിയൊന്നു  കേള്‍ക്കുവാന്‍ ...


                                                                                                                05. 03 2013 

വീട് 

അതൊരു  താവളമാണ്
ആള്‍ക്കൂട്ട ത്തില്‍  തനിച്ചാവുമ്പോള്‍
കൈകളി ലെ ന്നെ യൊതു ക്കുന്ന  പോ റ്റ മ്മയാണ് .

നോക്കിലും  വാക്കിലും  നോവുകിനിയുമ്പോ ഴൊ ക്കെയും
തേങ്ങി ക്കരയാന്‍  ത ലോ ട ലാവുന്ന
തൂവല്‍ക്കിടക്കയാണ് .
ഇഷ്ടമുള്ളതൊക്കെ  വെച്ചുണ്ടാക്കി
വയ റുനി റക്കാ ന്‍  സ്വാദു കിനിയുന്ന ഗന്ധമേകി
കലമ്പിച്ചിരിക്കുന്ന  അടുക്കളയാണ്‌ .

മനസ്സു  കരയുമ്പോള്‍ , ഞാനൊ റ്റ ക്കാവു മ്പോള്‍
നെറുകയില്‍ പെയ്തിറ ങ്ങി യെ ന്നെ പ്പു ണ രുന്ന
മഴത്തുള്ളി മണി കളാ ണ് .
ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന  നെറ്റിയില്‍
നിലാവിറ്റി ച്ചു  തരുന്ന  തണുത്ത  സാന്ത്വനമാണ്

എന്നുമെപ്പോഴും  അനുവാദമില്ലാതെ -
യോടി ക്കയറാ ന്‍  കരുത്തു  നല്‍കുന്ന  വിശ്വാസമാണ് .
അന്തിനേരം  കൂടണയുന്ന  കൂട്ടര്‍ക്കത്
വിലയേതുമില്ലാത്ത  വെറും മേല്‍വിലാസം !
പക്ഷേ ...
ഒരു താക്കോല്‍ ത്തു രുമ്പി ന്‍റെ  സുരക്ഷയില്ലാ ത്തവ ര്‍ ക്കത്
ഒരു സ്വപ്ന മാണ്-
നെഞ്ചിനുള്ളില്‍  കനക്കുന്ന  നൊമ്പരമാണ് !

വിരഹം 

നീയകന്നിരിക്കുന്ന മാത്ര കളൊക്കെ യും 

കടല്‍ വെള്ളത്തില്‍  മുക്കിയെടുത്ത നൂല്‍  കോര്‍ത്ത 

സൂചികൊണ്ടാ ത്മാ വ്  തുന്നി ക്കൂ ട്ടും  പോലെ 

നിന്‍റെ  വിഷാദ ത്തിന്‍റെ യോരോ  കണികയിലും 

മുള്ളുകള്‍ വരിഞ്ഞു മുറുക്കിയ ഹൃദയം 

നിണ ച്ചാ ലു ക ളൊ ഴു ക്കു ന്നു 

നിന്‍റെ  കണ്ണീര്‍ മേഘങ്ങള്‍  പെയ്യാതെ പെയ്യുമ്പോള്‍ 

ആളി ക്കത്തു ന്ന  സ്വപ്‌നങ്ങള്‍ ക്കുമേല്‍ 

പേമാരി പതിക്കുന്നു 

നിന്‍റെ  കോ പ ത്ത രി ക ളോ രോ ന്നും  ജ്വലിച്ചു യരുമ്പോള്‍ 

എന്റെ പ്രാണന്‍റെ  കൂട്ടില്‍ 

ശൈത്യം കന ക്കുന്നു 

നീയ കലാ ന്‍  തുട ങ്ങുമ്പോള്‍  വഴിക ളൊ ടു ങ്ങുന്നു 

നീ കരഞ്ഞു തുടങ്ങുമ്പോള്‍ 

ഹൃദയ മുടഞ്ഞു  ചിതറുന്നു 

നിന്‍റെ  പ്രാണന്‍  പിടയുന്ന നിമിഷം 

എന്‍റെ  മേല്‍ ശ വ ക്കച്ച  വീഴുന്നു 

സ്നേഹമേ , ദീപ്ത  സൗ ന്ദ ര്യ മേ 

എന്നെ ന്നും  എന്‍റെ യാ ത്മാ വ് 

നിന്നില്‍ വസി ച്ചെ ങ്കില്‍ 

Anamika: An anecdote of a fragrant candle which is being blown out

CONFESSION 1

Feeling helpless was not something new for her. It became a practice so that she stopped worrying about being alone or solving things on her own. Nobody cared how she was feeling when they were commanding. Nobody noticed how much efforts she took in coordinating the messiest people in the world. She became so habituated to the attitude of the people around her and the whole business of making her responsible for every problem that happened. Hence it did not bring a surprise at all when she found herself to be the person who was responsible for the dirty classroom. How much tension should an eight year old lady should go through! She being the class leader of the prestigious government LP School and being a member of the eldest class of the school the trouble was doubling.

“Anu, didn’t I tell you to keep the classroom clean?” the teacher asked and she was wondering if she was ever being appointed instead of Lina chechi who used to do the cleaning. She was thinking if Lina chechi got dismissed for any sort of misconduct. Well, the class teacher was really angry and despite Anu’s all attempts to explain the situation the teacher went on scolding her and the other girls for not meeting her expectations even after becoming the eldest girls in the school who must be role models to the younger ones. All the girls stood up and with their heads facing their feet they were cursing the first person whose face they casted their eyes upon in the morning. Anu suddenly dared to stop the teacher exposing the true villain who was responsible for the scraps and mess in the classroom. She daringly said, “Teacher we cleaned the classroom in the morning. During the interval it was Rajiv who was playing with the papers making planes and something else. It was he who jumped over your table and chair. We cleaned the class in the morning. God promise!”. She being very clear and sensible, the teacher noticed the fading smile on Rajiv’s face and she commanded him to come to her ready to receive the ceremonial lashes with the new bamboo stick the tip of which Anu had ornamented with a few rubber bands to add up to the misery it could produce. She asked him to show his hand and he received a few lashes for the misbehavior. Anu was happy that she could save the womenfolk from disgrace. There had been rift and tensions between the ladies and gentlemen of that class. They could not get along well at all. Only in one thing the class could agree; they all hated Anu’s class leadership!

That afternoon while Anu was busy with her playmates Rajiv came to her. He stood right in front of her stopping her from going away from him. She could not believe how arrogant he was to do that. He called her “kuthe ki bachi” and he was yelling it out as if it was some motto. She did not understand what he was saying and with a puzzled face she stared at him and this gentleman was kind enough to explain that it means “daughter of a bitch” in Hindi. Her eyes were filled with tears. What an insult it was! How could she possibly take it! She could not reciprocate and after a few seconds’ shock she said “ I will not tell this to teacher. But you see, God is hearing everything. He will certainly punish you. you just wait and see”. The bell rang and she was not quite herself after that. She waited eagerly for the bell to go off so that she could run towards the exciting weekend which was just a few hours away.

At night when she was praying, she thought of Rajiv and pleaded God to teach him a lesson which he would not forget in his life. He should not swear at anyone hereafter.

Her plans for Saturday and Sunday were drenched in the rain and she was confined in to the house and she managed to write letter to her mother who was working in the capital city of Kerala. She wrote about everything except the insult Rajiv showered upon her. She did not want to make her mother sad by saying the filthy words he made.

Monday was as uninteresting as possible. The start of another week was like the start of a set of terrible headaches. She was fed up with the enormous responsibilities she had to fulfil. She went in uniform which was not ironed because of the usual power failure preceding the rain. She went and called her friend to come out and then her dad who was reading the newspaper called Anu and said that school would have a holiday. Jumping with glee Anu asked for the reason and he said that a student had passed away the evening before and Anu was shocked. He read out the news to her. As she was listening to him she understood what the word guilt really meant and how that feeling could inject pain into one’s mind. “Rajiv Rajappan was playing with a whistle which he swallowed unwittingly and… was a student of standard 4B of Government LP School”. She did not listen carefully to the things he read out because she knew that God had executed His plan as per the requests she made a few evenings before. But she wanted to tell someone that she did not want him to be dead, she did not want him to be so far away like this.

Her classmates lined up in a mourning rally to his home. She could hear the cries and wails of his parents from distance itself. As she saw his body covered in white clothes she felt that she was responsible for this divine crime. And nobody came to arrest her. Nobody punished her. She wished to run away from there and she for the first time understood that his face was that of an angel. While walking back alone home she wondered how he could veil this cherubic face beneath his demonic appearance! It started to rain and the heavy drops washed her tears off and went on doing it…